Zuster Belt

Hallootjes,

Het vakantie gevoel wat ik in de eerste week ervoer is steeds meer aan het verdwijnen. Wat wel als luxe aanvoelt zijn de drie dagen weekend die we hebben! De tijd gaat zo snel dat we er nu al twee weken zijn. Ik ben nu aardig gewend aan Suriname en het werk in het ziekenhuis. Er is afgelopen week weer veel gebeurd en veel indrukken opgedaan. Om te beginnen zal ik wat vertellen over mijn stage. Het werken in het ziekenhuis hier is heel anders en daar ben ik nog steeds niet helemaal aan gewend maar het gaat al beter als de eerste dagen. De afdeling heeft 40 bedden verdeeld over vier kamers, twee voor de vrouwen en twee voor de mannen. De afdeling is in tweeën gesplitst en over twee kamers is een verpleegkundige de verantwoordelijke. Naast de verpleegkundige zijn er een of twee verzorgende en voor de rest een stuk of 5 leerlingen per twee kamers. Per dienst is er ook een verpleegkundige die dienst heeft op de medicijnkamer en heeft daar hulp bij van een leerling. In totaal lopen er ongeveer 20 mensen over de afdeling. De functies van de collega’s herken je aan het uniform. De verpleegkundige heeft blauwe streepjes, de verzorgende heeft groene streepjes, de helpende heeft gele streepjes en de leerlingen hebben een heel wit uniform. Veel collega’s hebben jurken aan met daaronder kousen, daarin zit ook nog verschil. Gediplomeerde hebben huidkleurige/bruine kousen aan en leerlingen hebben witte kousen aan. Ik heb het pak van mijn oude werk aan en die heeft blauwe accenten erop maar omdat ik blank ben weten ze al snel dat je leerling bent.
De dienst begint om 7uur met de overdracht deze duurt ontzettend lang omdat ze alle patiënten langs gaan, ongeveer drie kwartier. Er wordt niet gelezen in de dossiers, de nachtdienst verteld alles van alle patiënten en iedereen schrijft het op in een eigen schrift. Van te voren weet je wel op welke twee kamers je staat want dat staat op een groot bord in de kamer van het teamhoofd. Na de overdracht ga je langs de kamers zodat de patiënten weten welke medewerkers ze kunnen aanspreken. De nachtdienst doet vroeg in de ochtend al het baden (ADL zorg) dus het eerste uur is heel rustig omdat de patiënten nog op bed liggen te rusten. In die tijd verschoon je de bedden, doe je de controles als temperatuur, bloeddruk en pols en moet er soms een patiënt weg gebracht worden voor onderzoek. Rond 9 uur komt het ontbijt en vanaf half 11 is er bezoekuur tot half 12. Voor het bezoek uur is er nog wel een artsenvisite maar deze verloopt heel rommelig en alleen de verantwoordelijke verpleegkundige loopt hierbij mee. Hierdoor heeft de rest van het team geen idee wat voor afspraken er worden gemaakt rondom het beleid van de patiënten. Rond 1 uur komt de lunch en na de lunch word er weer gebade en controles gedaan. Na het ontbijt en de lunch komt de verpleegkundige uit de medicijnkamer met de medicijnen van de patiënten. Hier is dus ook geen overzicht over wat voor medicatie de patiënt gebruikt. Dan rond half 3 wordt er overgedragen door de verpleegkundige aan de avonddienst en om 3 uur zit de dienst erop.
De eerste paar dagen stond ik echt versteld hoe ze omgingen met de patiënten en hoe dus alles verloopt. Ik vond het allemaal heel onoverzichtelijk omdat er totaal geen structuur in de werkzaamheden zit. Ook de medische diagnoses waar patiënten mee zijn opgenomen zijn heel summier omschreven bijvoorbeeld koorts of braken. Verdere gegevens zijn vaak niet goed ingevuld in de dossiers. De collega’s weten vaak niet precies waarvoor een patiënt is opgenomen of wat de achterliggende gedachten is voor een onderzoek. Hierdoor zijn hun observaties minimaal en gaan ze veel uit van de vitale functies als pols, bloeddruk en temperatuur. In de eerste week heb ik al een reanimatie mee gemaakt. Dit is ook niet te vergelijken met hoe een reanimatie in Nederland verloopt. Er is geen IC in het ziekenhuis dus alleen de artsen en arts-assistenten van de afdeling zijn erbij aanwezig. Er komen geen monitoren aan te pas en medicatie wat toegediend wordt moet dan nog vanuit de medicijnkamer komen. Het beleid is dat de reanimatie 15 minuten mag duren daarna mag de reanimatie gestaakt worden. In de twee dagen dat ik er was zag ik de patiënt achteruit gaan. In de ochtend was de arts langs geweest tijdens de visite maar een duidelijk beleid was niet bekend. Uiteindelijk is de patiënt komen te overlijden. Volgens de verpleegkundige komen er niet veel reanimaties voor dus in dat geval vond ik het wel interessant om het mee gemaakt te hebben.
De patiënt hier heeft weinig inbrengen in het beloop van de ziekenhuisopname. Er wordt weinig gecommuniceerd met patiënten en de lig duur van de patiënten is ontzettend lang.
De communicatie hier is heel anders als ik gewend ben. Iedereen spreekt elkaar hier aan met u en zuster met de achternaam erbij, in mijn geval dus ‘’zuster Belt’’. Veel dingen worden niet vriendelijk gevraagd maar wordt op een gebiedende wijs medegedeeld. Voorbeeld: “meisje, ga schaften” wat inhoud dat je mag gaan eten of ‘’meisje, geef dat aan’’ oftewel meisje, wil je alsjeblieft het laken aangeven. Het is een hele omschakeling om hier mee om te gaan maar ook dat wend.

Op de donderdag gaan we elke week vrijwilligerswerk doen. We zijn nu begonnen in een kindertehuis. Het huis bestaat uit 42 kinderen maar omdat er nu vakantie is zijn er minder kinderen aanwezig. De kinderen die daar zitten zijn vaak misbruikt of hebben ouders verloren, de kinderen zijn tussen de 3 en 17 jaar. Er zijn twee moeders de hele dag aanwezig maar die geven de kinderen geen aandacht dus de kinderen rennen rond en slaan elkaar zowat de hersens in als ze ruzie hebben. Wij hebben afgelopen donderdag de kinderen vermaakt met vlaggetjes inkleuren en daarvan hebben we een slinger gemaakt. De kinderen waren heel enthousiast, rennen om je heen en vragen heel veel aandacht. Ik vond het wel vermoeiend maar heel leuk om te doen. Rond half 1 is het etenstijd en daarbij hebben we geholpen daarna is het rustuur en toen mochten we gaan omdat er niet veel meer te doen was. De volgende keren willen we iets gaan doen met sport, kleien of spelletjes. Het was wederom een shock om te zien hoe het kindertehuis eraan toe gaat en eruit zag. Het is heel armoedig en vies en de kinderen lopen in oude kleren. We worden aangesproken met juf en het is leuk om te zien hoeveel je voor de kinderen kan betekenen in een korte tijd.

Afgelopen weekend zijn we uit gegaan. Op donderdag is de Havanaclub the place to be dus zijn we daar geweest. Van 12uur tot 1uur is er salsa en daarna gaat over op normale muziek en word het ook echt druk. Het was een super leuke avond en het viel mee met hoe handtastelijk de mannelijke Surinamers waren. Wel voel je je als blanken heel erg bekeken maar er zijn genoeg Nederlandse meiden en jongens waar we ook mee hebben staan praten en leuke tips van hebben gekregen om te doen. Zaterdag waren we naar Zsa Zsa Zsoe geweest en kwamen we mede stagiaires tegen en was het wederom een leuke avond.
Het weekend zijn we verhuisd naar een grotere woning dichter bij het werk en centraler gelegen bij het centrum waar alle winkels en uitgaans gelegenheden zich bevinden. Dit allemaal in overleg met de organisatie wat goed verloopt en ze zijn erg betrokken.

Hoop dat ik zo een beetje een beeld hebben kunnen schetsen hoe het werk hier is.
Tot de volgende blog!
Liefs Esther